ฉันเป็นหนึ่งคนที่ติดตามกระทู้ต่างๆในพันทิปมานานพอสมควร ไม่คิดว่าวันนึงจะมาตั้งกระทู้อย่างเค้าบ้าง แต่เป็นเรื่องราวที่ฉันอยากแบ่งปัน
เข้าเรื่องเลยละกัน.........
พูดถึงมนุษย์เงินเดือน ไม่มีใครไม่รู้จัก และไม่มีใครไม่เคยเป็น ฉันก็เป็นมนุษย์เงินเดือนคนนึงเหมือนคนทั่วๆไป เงินเดือนไม่ได้มากมายอยู่ได้ ถามว่าที่ทำงานอยู่ทุกวันนี้พอไหม...ตอบได้เลยว่า พอ แต่ไม่มีเงินเก็บ ฉันคิดเสมอว่าชึวิตเราควรจะทำอะไรได้มากกว่านั้น เมื่อไหร่เราจะเป็นเจ้าของธุรกิจบ้าง 2 ปีกว่าที่ฉันทำงานมา ดีแต่นั่งฝัน นั่งเพ้อว่าสักวันนึงฉันจะมีธุรกิจของตัวเอง ฉันจะเป็นนายจ้างที่ดี จนวันนึงฉันเริ่มอิ่มตัวกับการเป็นมนุษย์เงินเดือน ด้วยอะไรหลายประการ ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนร่วมงาน เจ้านาย หรืออะไรก็ตามที่มันบันทอนจิตใจทุกวัน
มันทำให้ฉันคิดได้ว่า เห้ย...เราจะเป็นเจ้าของธุรกิจแบบเค้าได้ไง ในเมื่อเราไม่ได้ลงมือทำอะไรเลย ดีแต่คิดๆ แต่ไม่มีโอกาสลงมือทำ นั่งถามตัวเองว่าบ้ารึป่าว อยากแต่ไม่ทำ และแล้วในวันที่ฉันตัดสินใจก็มาถึง ฉันตัดสินใจยื่นใบลาออก เหตุผลที่ให้กับบริษัทคือ ทำธุรกิจส่วนตัว
ฉันไม่รู้ว่าสิ่งที่ฉันเลือกมันจะดีกับฉันไหม แต่สิ่งที่ฉันรู้คือยังดีกว่าการนั่งฝันลมๆแล้งๆ เพราะอย่างไรก็ตามผลลัพธ์ก็มีแค่ 2 อย่าง คือ รุ่งกับร่วง แต่ฉันคิดว่าฉันต้องทำมันได้ อีกไม่กี่วันที่ฉันจะเริ่มต้นธุรกิจของฉัน หลายคนถามฉันว่าฉันจะไปทำอะไร อะไรคือธุรกิจ ฉันกล้าพูดได้เต็มปากว่า....จะไปเป็นแม่ค้า ฉันไม่เชื่อนะว่าเป็นแม่ค้าแล้วจะไปไม่รอด เพราะฉันเห็นแม่ค้าพ่อค้าหลายคนที่เค้าค้าขายอย่างเดียว เค้าก็ส่งลูกเรียนมหาลัยใหญ่ๆได้ มีบ้าน มีรถ บางคนส่งลูกยันป.โท ฉันบอกตัวเองทุกวันว่า ฉันต้องทำได้
ฉันจะผิดไหมที่ตัดสินใจทิ้งชีวิตมนุษย์เงินเดือนไปด้วยวัยเพียง 25-26 ฉันกลัวว่ามันจะช้าเกินไป หากไม่รีบลงมือทำ
ต่อให้ฉันล้มเหลวฉันก็ภูมิใจที่ได้ลงมือทำ ^^
เมื่อชีวิตมนุษย์เงินเดือนกำลังสิ้นสุดลง
เข้าเรื่องเลยละกัน.........
พูดถึงมนุษย์เงินเดือน ไม่มีใครไม่รู้จัก และไม่มีใครไม่เคยเป็น ฉันก็เป็นมนุษย์เงินเดือนคนนึงเหมือนคนทั่วๆไป เงินเดือนไม่ได้มากมายอยู่ได้ ถามว่าที่ทำงานอยู่ทุกวันนี้พอไหม...ตอบได้เลยว่า พอ แต่ไม่มีเงินเก็บ ฉันคิดเสมอว่าชึวิตเราควรจะทำอะไรได้มากกว่านั้น เมื่อไหร่เราจะเป็นเจ้าของธุรกิจบ้าง 2 ปีกว่าที่ฉันทำงานมา ดีแต่นั่งฝัน นั่งเพ้อว่าสักวันนึงฉันจะมีธุรกิจของตัวเอง ฉันจะเป็นนายจ้างที่ดี จนวันนึงฉันเริ่มอิ่มตัวกับการเป็นมนุษย์เงินเดือน ด้วยอะไรหลายประการ ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนร่วมงาน เจ้านาย หรืออะไรก็ตามที่มันบันทอนจิตใจทุกวัน
มันทำให้ฉันคิดได้ว่า เห้ย...เราจะเป็นเจ้าของธุรกิจแบบเค้าได้ไง ในเมื่อเราไม่ได้ลงมือทำอะไรเลย ดีแต่คิดๆ แต่ไม่มีโอกาสลงมือทำ นั่งถามตัวเองว่าบ้ารึป่าว อยากแต่ไม่ทำ และแล้วในวันที่ฉันตัดสินใจก็มาถึง ฉันตัดสินใจยื่นใบลาออก เหตุผลที่ให้กับบริษัทคือ ทำธุรกิจส่วนตัว
ฉันไม่รู้ว่าสิ่งที่ฉันเลือกมันจะดีกับฉันไหม แต่สิ่งที่ฉันรู้คือยังดีกว่าการนั่งฝันลมๆแล้งๆ เพราะอย่างไรก็ตามผลลัพธ์ก็มีแค่ 2 อย่าง คือ รุ่งกับร่วง แต่ฉันคิดว่าฉันต้องทำมันได้ อีกไม่กี่วันที่ฉันจะเริ่มต้นธุรกิจของฉัน หลายคนถามฉันว่าฉันจะไปทำอะไร อะไรคือธุรกิจ ฉันกล้าพูดได้เต็มปากว่า....จะไปเป็นแม่ค้า ฉันไม่เชื่อนะว่าเป็นแม่ค้าแล้วจะไปไม่รอด เพราะฉันเห็นแม่ค้าพ่อค้าหลายคนที่เค้าค้าขายอย่างเดียว เค้าก็ส่งลูกเรียนมหาลัยใหญ่ๆได้ มีบ้าน มีรถ บางคนส่งลูกยันป.โท ฉันบอกตัวเองทุกวันว่า ฉันต้องทำได้
ฉันจะผิดไหมที่ตัดสินใจทิ้งชีวิตมนุษย์เงินเดือนไปด้วยวัยเพียง 25-26 ฉันกลัวว่ามันจะช้าเกินไป หากไม่รีบลงมือทำ
ต่อให้ฉันล้มเหลวฉันก็ภูมิใจที่ได้ลงมือทำ ^^